Dogoterapia

Terminu dogoterapia po raz pierwszy użyła Maria Czerwińska w 1996 r. dla oznaczenia jednej z metod rehabilitacji dzieci i dorosłych, w której odpowiednio przeszkolony pies – przyjaciel wspomaga terapeutę. Może on także wspierać osoby starsze czy zagubione w zachowaniu lub wręcz nawiązywaniu kontaktów ze światem zewnętrznym.
Zajęcia dogoterapii pomagają dzieciom oraz osobom niepełnosprawnym:

• przełamać lęk przed psami
• kształtować orientację w schemacie własnego ciała
• poznawać budowę ciała zwierzęcia
• stymulować zmysły: słuchu, wzroku, dotyku
• ćwiczyć koncentrację
• wyzwalać spontaniczną aktywność (dziecka) wobec psa
• doskonalić sprawność ruchową poprzez ćwiczenia wykonywane przez dziecko we współdziałaniu z psem
• kształtować pozytywne emocje dziecka
• rozwijać empatię
• poprawiać samoocenę
• doskonalić umiejętność naśladowania ruchu całego ciała i poszczególnych gestów poprzez obserwowanie czynności wykonywanych przez zwierzę i naśladowanie go
• uczyć wykonywania czynności pielęgnacyjnych wobec psa
• uczyć zasad bezpiecznego postępowania z psem
• uczyć samodzielności poprzez stwarzanie dziecku możliwości wywiązywania się z działań podejmowanych wobec psa np. karmienie, prowadzenie na smyczy.

Podczas i po dogoterapii można zaobserwować u chorych:

• duże ożywienie
• wyzwalanie reakcji pozawerbalnych np. ożywionej gestykulacji
• wyzwalanie spontanicznej aktywności werbalnej poprzez wywoływanie okrzyków radości i wyrazów dźwiękonaśladowczych
• pojawianie się pierwszych adekwatnych reakcji słownych, np. wymówienie imienia psa
• powtarzanie wyrazu „pies”, imion psów, imion terapeutek (z podziałem na sylaby i całościowo)
• wzbogacenie zasobu słownictwa biernego tzn. rozumienie słów związanych z dzieckiem, psem (nazwy części ciała, nazwy czynności, nazwy cech, nazwy akcesoriów związanych z psem)
• wzrost umiejętności wyrażania swoich uczuć w sposób werbalny i niewerbalny (gestami, mową ciała)