Autyzm

Autyzm dziecięcy, zwany również zespołem Kannera, jest określeniem na całościowe zaburzenie rozwoju, przy istotnej roli funkcjonowania mózgu. Jednym z typowych cech autyzmu są problemy z komunikowaniem uczuć i problemy z nawiązaniem związków społecznych. Jednym z problemów może być również komunikowanie wrażeń zmysłowych. Najczęściej pojawia się ona podczas pierwszych trzech lat życia. Statystycznie, autyzm występuje u 5-6 dzieci na 10000 urodzonych. Warto dodać, że występuje cztery razy częściej u chłopców niż u dziewcząt.

Autyzm można leczyć, ale uchodzi za chorobę nieuleczalną. Stosuje się metody behawioralne i leczenie farmakologiczne. Im wcześniej postawiona diagnoza, tym większa możliwość zapewnienia najlepszego leczenia i rozwoju dziecka. Stworzenie leku całkowicie leczącego jest niemożliwe, ponieważ w przypadku autyzmu, mamy do czynienia z cechami mózgu, które są determinowane na bardzo wczesnym etapie rozwoju.

Należy zauważyć, że nazwa autyzmu dziecięcego nie odnosi się wyłącznie do małych dzieci. Dotyka również osób dorosłych, a nazwa określa okres, kiedy pojawiają się pierwsze objawy. Autyzm łączy się w niektórych przypadkach ze schizofrenią.

Określenie autyzmu jako choroby ma dość krótką historię i wiąże się z końcem pierwszej połowy XX wieku. Leo Kanner wyodrębnił grupę dzieci, u których objawy nie mieściły się we wcześniej znanych kryteriach diagnostycznych. Były to między innymi psychozy dziecięce i niedorozwój umysłowy. W tym samym czasie Hans Asperger, prowadził badania nad łagodniejszą postacią choroby, która dziś jest znana jako zespół Aspergera.

Objawami, które mogą wskazywać, że nasze dziecko ma autyzm, są autystyczne izolacje, nieumiejętność do interakcji społecznych, stereotypowe czynności, zaburzenia mowy lub zupełny jej brak. Dziecko, gdy jest malutkie, nie gaworzy, nie pokazuje, a także nie wykonuje świadomych gestów. Niepokojące jest również to, ze dziecko nie mówi w ogóle, gdy ma 16 miesięcy, a gdy ma 2 lata, to nie składa słów w pary. Często też nie reaguje na imię, a także traci zdolności językowe i społeczne. Dziecko jest zamknięte w sobie, trudno z nim o kontakt wzrokowy, nie potrafi się bawić zabawkami, nie uśmiecha się, przywiązuje się do jednej zabawki.