Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi czyli…

… ADHD. Większość z nas te dolegliwość charakterystyczną dla dzieci, zna właśnie pod tym skrótem. Inną, funkcjonującą w literaturze specjalistycznej nazwą tego schorzenia jest „zaburzenie hiperkinetyczne”. ADHD to nazwa, którą określa się objawy zarówno z, jak i bez zaburzeń hiperaktywnych, tak u dzieci, jak i u dorosłych.

Funkcjonują również terminy ADD, AADD, AADHD. Pierwszy z nich jest nazwą, która pojawiła się jako pierwsza, ostatni to oznaczenie schorzenia występującego u osób dorosłych.

Pierwsze oznaki zaburzenia można zauważyć już przed piątym rokiem życia dziecka. Charakterystycznym jest tu brak wytrwałości podczas wykonywania różnych czynności, szybkie zniechęcanie się, przechodzenie od jednego zajęcia do drugiego oraz zauważalna, nadmierna aktywność.

Według badań, statystycznie od czterech do ośmiu procent dzieci w wieku od sześciu do dziewięciu lat ma stwierdzone ADHD. Przeważnie są to chłopcy. częstość występowania schorzenia zmniejsza się o połowę z każdym kolejnym wzrostem wieku o pięć lat.

Niestety aż u sześćdziesięciu procent dorosłych, objawy ADHD przechodzonego w dzieciństwie utrzymują się do końca życia. Szczególnie te objawy dotyczące zmniejszonego deficytu uwagi.

mimo licznych badań prowadzonych nad tym zaburzeniem, nadal nie jest znana przyczyna jego występowania. Czynnikami, które jednak mogą znacznie wpłynąć na pojawienie się ADHD lub nasilić jego objawy są uwarunkowania genetyczne, rodzaj diety, a wpływ środowiska społecznego.

Dziecko z ADHD można poznać po takich zachowaniach jak: niepokój ruchowy, nagłe wstawanie z miejsca, chodzenie bez celu, bieganie, machanie rekami, podskakiwanie. Wszystkie te aktywności są całkowicie bezcelowe. Często dziecko z zaburzeniami ADHD po prostu uważane jest za „niegrzeczne”. Pamiętać należy jednak, że takie zachowanie jest w dużej mierze niezależne od dziecka.