Zdiagnozować początki depresji

To co może wywołać u nas lekką depresję to bardzo przyziemne problemy, z którymi często zdarza nam się borykać na co dzień. Wszystko zależne jest u jednak od tego, czy biologiczne skłonności danej osoby nałożą się na owe problemy wynikające z otoczenia zewnętrznego. Coś, co dla jednej osoby będzie jedynie przeszkodą do przeskoczenia, dla człowieka z inną odpornością i osobowością, może okazać się przysłowiowym końcem świata.

Depresja, jako choroba, należy do problemu natury biologicznej, którego występowanie zależne jest od czynnika genetycznego. znaczy to po prostu tyle, że osoby, które w rodzinie mają lub miały kogoś cierpiącego na depresję, ryzyko wystąpienia jej u innego członka jest o wiele większe.

Według przeprowadzonych badań, stan depresji powoduje zaburzenia biochemiczne w mózgu chorego. To co bezpośrednio wpływa na naszą osobowość określamy jako czynniki psychologiczne. To one warunkują to, jaki mamy temperament lub czy mamy skłonności do zachować obsesyjno-kompulsywnych. Te drugie najczęsciej są domeną osób zapadających na depresję.

Pierwsze oznaki lekkiej depresji to:

– brak zainteresowania sprawami, które dotychczas były bardzo ważne,

– bardzo niskie poczucie własnej wartości,

– utrata lub wzrost apetytu, przez co widoczne zmiany wagi,

– poczucie winy bez konkretnego powodu,

– bezsenność, albo przeciwnie – ciągła senność,

– brak zaufania.

Rozróżnia się dwa rodzaje lekkich depresji. Pierwsza z nich to Dysthymia, określana jako „widmo depresji”. Niestety jest to zazwyczaj bardziej przewlekła dolegliwość niż głęboka depresja. Zdarzają się osoby chorujące na nią przez całe życie. Głównym objawem jest niskie samopoczucie i smutek.

Drugi rodzaj depresji określanej jako lekka, jest powtarzająca się głęboka depresja. Nic nie jest tu pomyłką. Dolegliwości te zazwyczaj trwają bardzo krótko. Od dwóch tygodni do nawet tylko dwóch dni. Stąd przejście tego stanu jest zdecydowanie łatwiejsze, niż długotrwała głęboka depresja.